Częstoskurcz nadkomorowy – po czym rozpoznać, że występuje i jak sobie z nim radzić
Częstoskurczem nadkomorowym nazywany jest nieprawidłowy rytm pracy serca, polegający na częstości uderzeń ponad 100 na minutę. Zaburzenie to dotyka osoby w różnym wieku, często zdarza się, że cierpią na nie młodzi ludzie. Nasilenie objawów zależy od tego, jak zaawansowana jest arytmia i jakie choroby współtowarzyszą temu schorzeniu. Zawsze jednak powinna być pod kontrolą lekarza i odpowiednio leczona.
Jakie objawy świadczą o nieprawidłowej, przyspieszonej pracy serca
Prawidłowa praca serca polega na właściwym skurczu i rozkurczu, a także efektywnym pompowaniu krwi. Kiedy serce pracuje zbyt szybko, napełnianie komór następuje w zbyt krótkim czasie, co doprowadza do niedokrwienia. Pojawiają się wówczas takie objawy, jak:
- kołatanie serca
- duszność
- zmęczenie
- zawroty głowy
- omdlenia
- wielomocz
- dyskomfort w klatce piersiowej
O ile w przypadku osoby młodej, u której nie stwierdzono wcześniej chorób układu sercowego objawy te mogą być mniej dokuczliwe, o tyle u osób starszych lub z wcześniej stwierdzonymi schorzeniami serca, mogą mieć już cięższy przebieg. Podstawą do zdiagnozowania częstoskurczu nadkomorowego jest badanie EKG. Warto je wykonać, tym bardziej, że istnieje możliwość bezpiecznego przeprowadzenia tego badania samodzielnie, dzięki domowemu EKG. Szczegółowe informacje na temat funkcjonalności tego urządzenia, znajdują się na stronie: https://arytmiaserca.pl/produkt/kardia-mobile-6l/
Działania podejmowane w przypadku nieskuteczności leków antyarytmicznych
Leczenie częstoskurczu nadkomorowego odbywa się poprzez przyjmowanie leków. Zdarza się jednak, że niezbędne jest podjęcie innych, inwazyjnych kroków w celu poprawy kondycji serca. Do tych działań można zaliczyć zabieg ablacji, polegający na zniszczeniu ogniska arytmicznego, stosując prąd elektryczny, wprowadzony w mięsień sercowy za pomocą elektrody. Likwidacja tego ogniska jest niezwykle skutecznym rozwiązaniem, gdyż w większości niweluje całkowicie objawy częstoskurczu. Decyzję o rodzaju leczenia podejmuje lekarz na podstawie oceny stanu zdrowia pacjenta oraz oszacowaniu ryzyka działań niepożądanych w przypadku leczenia farmakologicznego.